Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Requiem για ένα φίλο που έφυγε


-Μαζί στα πρώτα δειλά παιδικά μας βήματα
-Μαζί στους βομβαρδισμούς τη γερμανική κατοχή στο υπόγειο του σπιτιού σας
-Μαζί στα παιχνίδια και στις σκανταλιές στον λάκκο Στρατηγείου
-Μαζί στα πρώτα γράμματα στην Παιδαγωγική Ακαδημία
-Χωρίσαμε στο γυμνάσιο, εσύ στο Πειραματικό κι εγώ στο Anatolia
-Μαζί τα καλοκαίρια στο κολυμβητήριο του Άρη, εκεί στη Βασ. Όλγας
-Μαζί τα χειμωνιάτικα βράδια στο καφενείο του Αργύρη στη Λεωφ. Στρατού, για ξερή, πινάκλ, τάβλι
-Μαζί στο πρώτο τσιγάρο
-Ξαναχωρίσαμε μετά το γυμνάσιο, εσύ στο Freiburg για σπουδές, εγώ στην Τράπεζα
-Μετά, όπως συμβαίνει, απομακρυνθήκαμε. Όμως, τα παιδικά βιώματα μας ξανάφεραν πολλές φορές κοντά
-Το άσχημο νέο ήρθε τηλεφωνικά προχθές από την κόρη σου. Μού είπε για τα δυο εγγόνια που άφησες πίσω. Το ένα "Φαιδούλης" (ναι, έτσι σε φώναζε μικρό η μαμά σου), που σου μοιάζει.
Αντίο Φαίδων...

12 σχόλια:

Roadartist είπε...

Τα θερμά μου συλληπητηρια..
Καλό του ταξίδι..
Κουράγιο σε όσους μένουν πίσω..

Dinos-Art είπε...

Ευχαριστώ Roadartist.
Θλίψη, αυτό είναι το τίμημα για όσους μένουν πίσω.
Καλό βράδυ.

BlueRose είπε...

Τα θερμά μου συλλυπητήρια Ντίνο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Καλό του ταξίδι.

Dinos-Art είπε...

Ευχαριστώ Χριστιάνα.
Καλό βράδυ.

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Πολλα συλληπητηρια.Ευχομαι να θερμαινουν την καρδια σου οι ομορφες αναμνησεις απο την κοινη ζωη με τον φιλο σου.

Dinos-Art είπε...

Ευχαριστώ Γιάννα. Όταν φεύγει ένας φίλος, αναπόφευκτα φεύγει και ένα κομμάτι από τη ζωή μας.
Καλημέρα.

55fm είπε...

Δυστυχώς Ντίνο μου, αρχίζουν να φεύγουν κομμάτια της ζωής μας...
Ένα παζλ ζωής, που σιγά σιγά διαλύεται... και τα κομμάτια που λείπουν αποσταθεροποιούν όλα τα υπόλοιπα...
Να είσαι καλά να τον θυμάσαι.
Σου στέλνω τη σκέψη μου και την αγάπη μου
Καλό ταξίδι στο αγαπημένο σου φιλαράκι!

Dinos-Art είπε...

Ένα μεγάλο τίμημα της μακροζωίας Όλγα μου, είναι ότι βλέπεις φίλους σου, κομμάτια της ζωής σου, να φεύγουν.
Αγάπη και σε σένα-φιλιά.

IZA είπε...

Ντίνο μου,μόλις είδα την ανάρτησή σου.(απέχω βλέπεις λόγω τενοντίτιδας που χειροτέρεψε). Λυπάμαι πολύ. Είναι τραγικό, πιστεύω, να βλέπεις τους φίλους σου να φεύγουν. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έφυγε στα 100 και δεν είχε μείνει κανείς απ' τη γενιά της, να λέει αναστενάζοντας: " Πάει με ξέχασε ο Χάρος, κουράστηκα πια". Η ζωή όμως είναι γλυκιά κι ο φόβος του θανάτου ριζωμένος βαθιά μέσα μας. Κουράγιο και να ζήσετε πολλά χρόνια να τον θυμόσαστε πάντα νέο και δυνατό.

Dinos-Art είπε...

C'est la vie, Μαρία μου.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ο χρόνος μετράει αντίστροφα και σταματάει εφ'ώ ετάχθη.
Εύχομαι περαστικά για την τενοντίτιδα. Πρόσεξέ την.
Καλή εβδομάδα.

Margo είπε...

Πολλές απώλειες Ντίνο μου όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερες.. λυπάμαι για το φίλο που έχασες..

Dinos-Art είπε...

Είναι ένα τίμημα της μακροζωίας.
Καλή σου εβδομάδα Margo.