Μια αφισούλα με μνήμες

(Μικτή τεχνική, τέμπερα+φωτο, 29Χ39 εκ., 2012)

(Μικτή τεχνική, τέμπερα+φωτο, 29Χ39 εκ., 2012)

(Μικτή τεχνική, τέμπερα+φωτο, 39Χ29 εκ., 2012)

Όχι, δεν διαφημίζω την Coca-Cola με τις πιο πάνω τρεις ζωγραφιές μου.

 Το 1946-47 ο πατέρας εργάζονταν ως αρχιμάγειρος στο εγγλέζικο NAAFI (Navy, Army, and Air Force Institute). Στεγάζονταν σε ένα θαυμάσιο νεοκλασικό στη Λεωφ. Βασ. Όλγας, που το "έφαγε" η μπουλντόζα τη δεκαετία του '50, παραδίπλα στη σημερινή Σχολή Τυφλών. Το NAAFI είναι μια οργάνωση που δημιουργήθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση το 1921 για να καλύπτει ψυχαγωγικές ανάγκες και να προσφέρει αγαθά σε χαμηλές τιμές στους Βρετανούς στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους, με κλαμπ, μπαρ, καταστήματα, εστιατόρια, κυλικεία και άλλες εγκαταστάσεις στις βρετανικές στρατιωτικές βάσεις, οπουδήποτε αυτές εδρεύουν.

Κατά το γνωστό "κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα", από τις προσφορές των καταστημάτων βολεύονταν και οι εργαζόμενοι στο NAAFI. Έτσι με αγωνία περιμέναμε κάθε βράδυ τον πατέρα να μας φέρει διάφορα καλούδια, όπως σοκολάτες, καραμέλες, μπισκότα και άλλα, ακόμη και φάρμακα, είδη που δεν υπήρχαν στην ελεύθερη αγορά. Μόνο τα βασικά είδη διατροφής μπορούσαμε τότε να προμηθευόμαστε από την Ελληνική αγορά και εκείνα με ατομικά επισιτιστικά δελτία, όπως το πιο πάνω, μέχρι και το 1953.

Ένα βράδυ ο πατέρας μαζί με τα φαγώσιμα έφερε και ένα ημερολόγιο τοίχου, που σε κάθε φύλλο του εικονίζονταν μια ωραία κυρία να κρατά χαμογελαστή ένα μπουκάλι με το άγνωστο τότε στην Ελλάδα ποτό Coca-Cola.

 Ψάχνοντας πρόσφατα τα αρχεία μου βρήκα μια από τις αφισούλες του ημερολογίου σε άθλια κατάσταση. Μόλις την άγγιξα άρχισε να τριμματίζεται, επειδή από την πολυκαιρία είχε αφυδατωθεί. Με προσοχή την μετακίνησα, την φωτοτύπησα και με μεγάλη συγκίνηση την ιστόρησα όπως βλέπετε.

Πολύ δύσκολες λόγω φτώχειας οι εποχές εκείνες που ζήσαμε. Εύχομαι να μην επανέλθουν, από λάθος εκλογικές επιλογές, για να μην τις ζήσουν σήμερα τα νέα παιδιά και τα εγγόνια μας.