Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

21 Μαρτίου-Παγκόσμια μέρα ποίησης (Τελικά, σε προσωπικό επίπεδο, επικράτησε η ζωγραφική, αλλά έμεινε και κάτι από την ποίηση)


******

ΦΥΓΗ

     Το κόκκινο βάλαμε στην όψη φόρεμα
    και στων βλεφάρων μας τη θλίψη
    δίοδο δώσαμε στις πασχαλιές.
    Στα χείλη άνθισε ασυννέφιαστη του Μάη γαλήνη,
    χυμός του εμείς.
    Με φλόγα της νύχτας το κενό από τη μέρα μετρήσαμε
    κι΄αγνάντια στ’ άστρα στις χούφτες κλείσαμε
    τη μαγεία του όνειρου.
    Το καλοκαίρι της φθοράς μας έζωνε.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα", τεύχος αριθμός 234, 26.01.1973)

******

Το ίδιο ποίημα δημοσιεύτηκε αργότερα, όπως πιο κάτω, στο blog του
ποιητή Τόλη Νικηφόρου (http://dreaming-in-the-mist.blogspot.gr):


Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2008

Φυγή

(του Ντίνου Παπασπύρου)

Ζωγράφος και ποιητής, ποίημα και πίνακας μαζί.
Δεν έχει ξαναγίνει εδώ.
Γλυκό Μαγιάτικο ξημέρωμα στη Χαλκιδική
του Ντίνου Παπασπύρου (Τέμπερα, 20Χ38 εκ., 2007)

Το κόκκινο βάλαμε στην όψη φόρεμα
και στων βλεφάρων μας τη θλίψη
δίοδο δώσαμε στις πασχαλιές.
Στα χείλη άνθισε
ασυννέφιαστη του Μάη γαλήνη,
χυμός του εμείς.
Με φλόγα της νύχτας
το κενό από τη μέρα μετρήσαμε
κι αγνάντια στ' άστρα στις χούφτες κλείσαμε
τη μαγεία του όνειρου.
Το καλοκαίρι της φθοράς μας έζωνε.
 
Ο Τόλης Νικηφόρου σχολίασε στο blog του σχετικά:
 
Ο Ντίνος αναφέρει για το ποίημα : «1972, Χούντα, απαγορεύσεις των πάντων, ακόμη και των τραγουδιών. Γλυκιά Μαγιάτικη νύχτα σε έρημη ακτή της Χαλκιδικής, ξεδώσαμε σχεδόν μέχρι το πρωί με τα απαγορευμένα του Θεοδωράκη. Την άλλη μέρα βγήκε από μόνο του αυτό το ποίημα».
Ενδιαφέρον να ξέρει κανείς αυτή τη μικρή ιστορία, συνηθισμένη άλλωστε την εποχή εκείνη.


       ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Αρχές δεκαετίας '80, ανέκδοτα)
          Οι πινακίδες «μην κόπτετε τα άνθη»
        εξαφανίστηκαν από τα πάρκα
        κανείς δεν θέλει λουλούδια με καυσαέριο
      * 
        Τις νεραντζιές που φύτεψαν στη Βασιλέως Ηρακλείου
        λίγοι μαγαζάτορες τις πρόσεξαν
        τυφλώνει το καθημερινό κυνήγι του χιλιάρικου
         *    
        έκοψε ο Δήμος για το Μετρό
        έκοψε το Πανεπιστήμιο για το Τελλόγλειο
        έκοψε το Κρατικό Θέατρο για το «Βασιλικό»
        έκοψε ο συγκάτοικος στη Χαλκιδική για
        να βλέπει τις γυμνόστηθες
        ποιος είπε ότι τα δέντρα πεθαίνουν όρθια;
       *
        Στο μεγάλο χιόνι που ρήμαξε τα δέντρα της πόλης
        οι οικολόγοι εξαφανίστηκαν
        κλεισμένοι στα σπίτια τους προφανώς ετοίμαζαν
        πανό για την επόμενη πορεία
        * 
        Τα δυο σπουργίτια δεν φώλιασαν στο τζάμπα
        στο δέντρο της Τσιμισκή
        έδωσαν αντιπαροχή το κελάηδημά τους
        στη βουή του δρόμου
     *




12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια φίλε μου..μην εγκαταλείψεις τελειως την ποιηση...ειναι ομορφη Τεχνη.

Καλο βραδυ!

Dinos-Art είπε...

Έχεις δίκιο καλή μου αλλά στην τέχνη γενικά δεν κάνεις ζάφτι εσύ αλλά εκείνη. Παρά το ότι εδώ και πολλά χρόνια με κυβερνάει η ζωγραφική, δεν παύει να μου αρέσει η καλή ποίηση. Καλό σου βράδυ φίλη μου Περήφανη Μανιάτισσα.

xristin είπε...

Ντίνο,παρότι εγώ δεν μπορώ να κρίνω ότι έχει σχέση με την ποίηση, εντούτοις όμως αυτό το"με φλόγα της νύχτας το κενό από τη μέρα μετρήσαμε"μου άρεσε ιδιαίτερα, και σίγουρα δεν είναι……"κάτι από ποιήση".
Είσαι τυχερός Ντίνο που η φύση σε προίκισε με την ικανότητα και να ζωγραφίζεις αλλά και να εκφράζεσαι με τον πεζό και ενίοτε έμμετρο λόγο.
Αλλά έτσι είναι αυτή η άτιμη κοινωνία.
Άλλους τους ανεβάζει στα ύψη της καλλιτεχνικής δημιουργίας,κι άλλους τους πετάει στην Άνδρο να τρέχουν πίσω από την αχόρταγη κατσίκα του γείτονα για να την σουβλίσουν.
Φιλάκια

Dinos-Art είπε...

Χριστίνα μου, τι πάει να πει "δεν μπορώ να κρίνω", μιλάει ένα ποίημα (η/και ένας πίνακας ζωγραφικής)στην ψυχούλα σου, αυτό λέει τα πάντα. Όλοι μας έχουμε το κάτι που μας προίκισαν οι μοίρες όταν ανοίγαμε ματάκια σ'αυτόν τον κόσμο, αρκεί να το βρούμε και να το αξιοποιήσουμε, τόσο για μας του ίδιους όσο και για τον περίγυρό μας. Εσένα το κάτι σου, αυτό που ξέρω μέχρι τώρα, είναι το ατέλειωτο χιούμορ στις καταπληκτικές αναρτήσεις που κάνεις στο blog σου, τόσο απαραίτητο είναι για να γλυκαίνει τις πικρές μέρες της επικαιρότητας.
Περί άτακτης κατσίκας ο λόγος: Κάποιος είπε, δεν θυμάμαι ποιος, "το να βάζεις τάξη σε ένα χάος είναι δημιουργία". Εμπρός λοιπόν και, αν δεν μπορέσεις να βάλεις τάξη, το Πάσχα είναι προ των πυλών. Πολλά φιλιά από την ηλιόλουστη προς το παρόν Θεσσαλονίκη.

Phivos Nicolaides είπε...

Πολύπλευρο ταλέντο ο Ντίνος μας!!

Areti είπε...

Καταπληκτικο εργο Ντινο! Μου αρεσει που συνοδευεται απο ποιηση!!! Καλο Σ/Κ

Dinos-Art είπε...

Φοίβο μου, εγώ το βλέπω σαν μια ψυχική ανάγκη. Καλή Κυριακή.

Dinos-Art είπε...

Αρετή μου, η ποίηση, για το συγκεκριμένο έργο, προηγήθηκε, όπως θα διάβασες στην ανάρτησή μου. Το ποίημα γεννήθηκε, σε μέρες χούντας, αμέσως μετά την υπέροχη βραδιά που περάσαμε σε έρημη ακτή της Χαλκιδικής και ξεδώσαμε τραγουδώντας τα απαγορευμένα του Θεοδωράκη. Το έργο ακολούθησε πολύ αργότερα σαν μνήμη εκείνης της βραδιάς που έμεινε και μένει βαθιά χαραγμένη μέσα μου. Καλό υπόλοιπο Κυριακής.

55fm είπε...

Nτίνο μου,να σε χαιρόμαστε!!!Είσαι πολυτάλαντο και γνήσιο πλάσμα!Ζωγραφίζεις,γράφεις και σκέφτεσαι υπέροχα!Φιλιά πολλά!

Poet είπε...

Πρώτα χειροκροτώ τις προηγούμενές σου αναρτήσεις. Μετά το Anatolian "57 ως αυθεντικός κι εγώ κάτοχός του. Τρίτο, το ποίημά σου της εποχής εκείνης που ήταν μαζί με το διήγημά μου. Τέταρτο, τα ποιήματα και τα πεζά σου εν γένει. Και πέμπτο και καλύτερο την ολόψυχη αφοσίωσή σου στη ζωγραφική. Καλή συνέχεια, Ντίνο μου.

Dinos-Art είπε...

Όλγα μου και η δική μου αγάπη για σένα, για όσα λες, για όσα κάνεις, τουλάχιστον μέσω του blog σου, είναι ατελείωτη. Φιλιά πολλά.

Dinos-Art είπε...

Τόλη μου, είναι ευλογία που τόσα χρόνια, έστω από το 1957, και συ και γω, συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να δημιουργούμε. Ίσως αυτή η αναπνοή μας κρατά όρθιους. Καλημέρα.