Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Αμερικανικό Κολλέγιο Anatolia (Μνήμες και βιώματα 1950-1957)


("Anatolia forever...", τέμπερα, 13Χ21 εκ., 2013)

7 σχόλια:

MYSTELIOS είπε...

Πάρα πολύ όμορφο έργο φίλε Ντίνο, όπως πάντα εκπληκτική η πολυχρωμία του χρωστήρα σου, οργασμός χρωμάτων στον κήπο ακόμη και στον ουρανό !!!
Καλή νέα εβδομάδα και καλή συνέχεια !!!

55fm είπε...

Γειά και χαρά σου Ντίνο με τα ωραία σου που ριζώνουν στην ψυχή μας!

xristin είπε...

Ντίνο αναζήτησα στον ιστοχώρο φωτογραφίες του Κολεγίου και είδα με έκπληξη έναν πανέμορφο χώρο που όμοιο του συναντάς μόνο σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ευρώπης.
Διάβασα και την ιστορία του Κολλεγίου που είναι πραγματικά συγκλονιστική και ταυτισμένη απόλυτα με την ιστορία του ελληνισμού από το 1886 όπου και έγιναν οι πρώτες εγγραφές μαθητών Ελληνικής και Αρμενικής κυρίως καταγωγής στην Μερζιφούντας της Τουρκίας.
Είδα και την φωτογραφία του 1934 όταν ξεκίνησε η κατασκευή στην Θεσσαλονίκη του νέου κτιρίου και είναι το ίδιο και απαράλλαχτο με το κτίριο που απεικόνισες με πολύ αγάπη και ακόμη περισσότερες φαντάζομαι μνήμες.
Κοίτα να δείς που μια τέμπερα 13*21 με έκανε να κάνω βουτιά στην ιστορία.
Σε ευχαριστώ Ντίνο από καρδιάς.

xristin είπε...

Στην Μερζιφούντα ήθελα να πω!

Dinos-Art είπε...

Στέλιο μου τα έντονα βιώματα που έχω από το Ανατόλια βγάζουν όλη αυτήν τη χρωματική πανδαισία. Καλό Σαββατοκύριακο.

Dinos-Art είπε...

Γεια σου Ολγίτσα μου, χαίρομαι πολύ που σε ακούω. Είδα τα δυσάρεστα και ευχάριστά σου στο blog σου. Θα ξαναπεράσω να τα πούμε και από εκεί. Πολλά φιλιά και ψηλά το κεφάλι.

Dinos-Art είπε...

Χριστίνα μου είσαι καταπληκτική! Χαίρομαι που η ζωγραφιά μου έγινε αιτία να μάθεις την γοητευτική πραγματικά ιστορία του Ανατόλια. Αξέχαστες οι μέρες μας εκεί την δεκαετία του '50, όπου οι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι καθηγητές του άνοιξαν τους ορίζοντές μας. Ήμουν με υποτροφία και τα καλοκαίρια μαζί με τον Τόλη μας προσφέρονταν δουλειά στους κήπους του σχολείου για να ξεπληρώνουμε τα μεταφορικά μας που δεν κάλυπτε η υποτροφία.
Ο περιβάλλον χώρος του δεν έχει αλλάξει από τότε ούτε κατά κεραία, τον χαιρόμαστε όποτε πηγαίνουμε και νοσταλγούμε με αγάπη τα παλιά. Σε φιλώ γλυκιά μου που μου τα ξανάφερες στο νου.