Τρίτη 28 Απριλίου 2015

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ


Η Πηνελόπη Δέλτα, (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 1874 - Αθήνα, 2 Μαΐου 1941) Ελληνίδα συγγραφέας, γνωστή κυρίως από τα ιστορικά της μυθιστορήματα για παιδιά, η σημαντικότερη ίσως γυναικεία φυσιογνωμία στις κρίσιμες για τον Ελληνισμό πρώτες δεκαετίες του 20ου αι.[1] Τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη, τον γνωστό «Τρελαντώνη» του ομώνυμου βιβλίου της. Μετά τη γέννηση της Πηνελόπης ακολούθησαν άλλα τρία παιδιά, ο Κωνσταντίνος (που πέθανε σε ηλικία 2 χρόνων), ο Αλέξανδρος και η Αργίνη.

Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882, όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα το 1895. Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυρογορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου).

Η Βιργινία απέκτησε μια κόρη τη Λένα (μετέπειτα Σαμαρά), η οποία είναι η μητέρα του Αντώνη Σαμαρά, σημερινού προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Η Σοφία Μαυρογορδάτου ήταν το 1938 πρόεδρος της ΧΕΝ (Χριστιανική Ένωση Νεανίδων), Θεσσαλονίκης, όπου εργαζόταν ο πατέρας μου ως μάγειρος το, και έγινε νουνά μου, βαφτίζοντάς με στις 16.10.1938.

3 σχόλια:

xristin είπε...

Τώρα εξηγούνται όλα Ντίνο.
Ως βαφτισιμιός μίας εκ των θυγατέρων της Δέλτα δεν μπορούσες να έχεις διαφορετική πορεία από την συγκεκριμένη.
Το μαγικό ραβδάκι της νονάς έκανε το θαύμα και σου μεταλαμπάδιασε την αγάπη για την τέχνη και τα γράμματα.
Τυχερός ήσουν και είσαι!
Τις φιλούρες μου

Dinos-Art είπε...

Λες το λαδάκι που μου έβαλε και το σταυρουδάκι που μου πέρασε στον λαιμό; Ακόμα το φορώ από τότε. Πολλά φιλιά Χριστίνα μου!!!

Dinos-Art είπε...

Χριστίνα, άκου κι ένα σημαντικό για το σταυρουδάκι: Πριν χρόνια ερχόμουν με ταξί σπίτι. Φθάνοντας ανακάλυψα ότι το σταυρουδάκι έλειπε από τον λαιμό μου. Τηλεφωνώ στις εταιρείες ταξί μήπως και βρέθηκε κάπου, τίποτα. Μεγάλη στεναχώρια. Την άλλη μέρα καθώς ετοιμαζόμουν να βγω, πάω να βάλω το παπούτσι μου και νιώθω κάτι να ενοχλεί το πόδι μου. Τινάζω το παπούτσι και, ω του θαύματος, πέφτει από μέσα το σταυρουδάκι. Σκέψου, είχε κατρακυλήσει από το στήθος μου, πέρασε εσωτερικά το παντελόνι και κατέληξε στο παπούτσι. Συγκινήθηκα αφάνταστα όταν το ξαναφόρεσα, αλλάζοντας βέβαια αλυσίδα. Φιλώ και πάλι.