Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ο πατέρας την μετά Αλβανία και γερμανική κατοχή εποχή (1)

(Από το φυλλάδιο "Μνήμες αντικειμένων", που εξέδωσε το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία του εορτασμού "Διεθνής Ημέρα Μουσείων-Μουσεία & Μνήμη¨, 15-22.05.2011)


Μετά την Αλβανία και την επάνοδο του ταλαιπωρημένου πατέρα, γερμανική κατοχή. Πείνα και εξαθλίωση.

Επιβιώσαμε από τύχη. Αχτίδα φωτός η πρόσκληση που δέχθηκε ο πατέρας, μετά την απελευθέρωση, από τον θείο μου Χρήστο, αδελφό της μητέρας μου, να μεταναστεύσει στo Martinsburg, West Virginia, USA, για να αναλάβει ως έμπειρος μάγειρος το μεγάλο ιδιόκτητο εστιατόριο που ο θείος διατηρούσε εκεί.
Μάλιστα, επειδή δεν είχε αγόρι ο θείος αλλά μόνο μία κόρη, ζήτησε να υιοθετήσει τον αδελφό μου, ο οποίος έφερε και το όνομα του πατέρα του Νικόλα (παππού μου). Έβγαλαν λοιπόν αυτό το διαβατήριο, τους δόθηκε στις 28.01.1947 το Registration Number και απόμενε να δοθεί στον πατέρα το περιβόητο Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων για να μεταναστεύσει. Πηγαίνει στην Εθνική Ασφάλεια αλλά δέχεται άρνηση «Εσύ ένας κομμουνιστής θα πάς στις Ηνωμένες Πολιτείες; Αποκλείεται». Ο πατέρας μου αντέδρασε λέγοντας ότι ήταν δημοκράτης, πολέμησε στην Αλβανία για την πατρίδα, αλλά ποτέ δεν ήταν κομμουνιστής. «Το ότι δεν ψήφισες στις εκλογές του 1946 αποδεικνύει ότι είσαι κομμουνιστής. Θα σου βρω όμως μια λύση, αν αποκηρύξεις δημόσια τον κομμουνισμό, δημοσιεύοντας την αποκήρυξη σε μια εθνικόφρονα εφημερίδα, θα σου δώσουμε το πιστοποιητικό», ήταν η απάντηση.
Με το δημοσίευμα στο χέρι ξαναπηγαίνει στην Ασφάλεια, βέβαιος ότι θα πάρει το πιστοποιητικό। «Θα πρέπει να κάνει το ίδιο και η γυναίκα σου Ευδοξία. «Η γυναίκα μου που όλη μέρα είναι στις εκκλησίες, αν είναι δυνατόν να τη θεωρείτε κομμουνίστρια». «Να κάνει γιατί αλλιώς δεν παίρνεις τίποτε». Ξανά, με το νέο δημοσίευμα στο χέρι στην Ασφάλεια. «Αποκλείεται να πάρεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Προέκυψαν νέα στοιχεία, φυγάδευσες στο βουνό τρεις, βοήθησες οικονομικά το ΚΚΕ και πολλά άλλα».
«Μα τι λέτε, το σπίτι μας είναι κολλητά με την ασφάλεια (τότε στεγάζονταν ασφάλεια δίπλα μας σε ένα νεοκλασικό στη γωνία Λεωφόρου Στρατού & Κυβερνίδου) αν είναι δυνατόν να έκαμνα κάτι τέτοιο κάτω από τη μύτη σας, έχω γυναίκα και τρία παιδιά (η μικρή μου αδελφή δεν είχε γεννηθεί ακόμη) που πεινάνε κι εγώ θα έδινα συνδρομή σε κόμμα;»
Τελικά πιστοποιητικό γιοκ, μείναμε εδώ, αγωνίζονταν μέρα νύχτα πατέρας να μας συντηρήσει και άφησε για πάντα τον σκληρό αυτόν κόσμο το 1962 νεότατος σε ηλικία 52 ετών.

9 σχόλια:

MYSTELIOS είπε...

Ευχαριστούμαι φίλε Ντίνο που μοιράζεσαι μαζί μας τόσο πολύτιμους οικογενειακούς θησαυρούς . Περιμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια της ιστορίας !!!
Καλό βράδυ !!!

nameliart είπε...

Δύσκολα, άγρια θα έλεγα χρόνια τότε και νωπές ακόμα οι μνήμες τους... Μνήμες που μπορεί και να πονάνε, αλλά είναι πολύ σημαντικό να μεταφέρονται στις νεότερες γενιές! Με τα μηνύματα και τα διδάγματά τους...

Dinos-Art είπε...

Στέλιο μου, θα κλείσω αυτήν την ιστορία με μια νέα ανάρτηση που θα κάνω προς το τέλος της εβδομάδας για τις παράπλευρες προσωπικές περιπέτειες που είχε το γεγονός της αποχής του πατέρα (σεβαστή η επιλογή του) από τις εκλογές της 31.03.1946. Καλή εβδομάδα και καλό μήνα, όσο μπορούν να είναι καλά με όλα τα τραγελαφικά που τρέχουν σήμερα στην Ελλάδα.

Dinos-Art είπε...

Πράγματι πολύ δύσκολα και πολύ άγρια χρόνια Μελίνα μου. Θα σταθώ στο "προέκυψαν νέα στοιχεία" που ισχυρίσθηκε ο διοικητής της Εθνικής Ασφάλειας και δεν έδωσε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων στον πατέρα. Ίσως να προέκυψαν κάποια στοιχεία, αλλά τι και από ποιον. Ήταν η περίοδος που όταν κάποιος μισούσε τον άλλο, ή για δικό του συμφέρον τον κάρφωνε στην Ασφάλεια. Γιος τον πατέρα, αδελφός τον αδελφό, γείτονας τον γείτονα.
Ξέρεις τι θα γινόταν αν οι περιβόητοι φάκελοι δίνονταν στη δημοσιότητα; Δεύτερος εμφύλιος. Λένε ότι τους έκαψαν. Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Είναι ιστορικά ντοκουμέντα και καλό θα ήταν κάποια στιγμή, μετά από μερικές γενιές, να δοθούν στη δημοσιότητα για αποφυγή παρόμοιων ευτελών, προδοτικών και άλλων πράξεων από τις επερχόμενες γενιές.
Καλό βράδυ Μελίνα μου, εβδομάδα και μήνα. Σε φιλώ.

Margo είπε...

Ντίνο μου κάθε τόπος τότε είχε τους καλοθελητές του. Να καρφώνει ο ένας τον άλλον ακόμη και στον εχθρό. Όταν περνά η χώρα κρίσιμες στιγμές πάντα βρίσκονται αυτοί που δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τις ζωές των ανθρώπων.

Η τελευταία σου φράση είναι το αποκορύφωμα της ιστορίας.. άφησε αυτό τον σκληρό κόσμο..
Στο μυαλό μου έφερα και εκείνη την Χριστουγεννιάτικη νύχτα με τον πατέρα να κόβει το τραπέζι για να ζεσταθείτε.. συγκλονιστικές ζωές..

Dinos-Art είπε...

Γνωστή η ευχή που δίνουν οι Κινέζοι στα νεογένητα είναι "να ζήσουν σε ενδιαφέρουσες εποχές". Δεν διευκρινίζουν όμως αν σε αυτές μπορεί να περιλαμβάνονται και σκληρές εποχές. Η δική μου γενιά μας έζησε πράγματι σε ενδιαφέρουσες εποχές αλλά τις περισσότερες φορές υπερίσχυε η σκληρότητα. Δυστυχώς στην αρχή της όγδοης δεκαετίας της ζωής μας ξαναζούμε ίδια σκληρότητα, μην πω και χειρότερη.
Τέλος της εβδομάδας θα δεις μιαν ανάρτηση με την οποία θα κλείσω αυτήν την αναδρομή στον πατέρα.
Καλό μήνα Μαρία μου.

Evie είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Evie είπε...

Ο/Η Evie είπε...

Ντίνο μου, φίλε μου, όπως τα γράφεις ετσι συνέβη στην οικογένειά μου. Τον δικό μου τον πήραν οι αντάρτες, έζησε 6 φοβερές εβδομάδες, περπάτησε ξυπόλητος και γυμνός από τον Πίνδο την παραμονή της εκτέλεσής του που κατάφερε να το σκάσει, μέσα στα χιόνια, γεμάτος ψείρες...άστα, είδε πάρα πολλά!! Νέος 38 χρονών και του κατέστρεψαν την υγεία του, ψυχική και σωματική, τελικά πέθανε 53 ετών.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Dinos-Art είπε...

Οι σκληρότεροι πόλεμοι είναι οι εμφύλιοι. Πέρα από ό,τι τράβηξε ο δικός μου πατέρας, γνωρίζω πολλούς που ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα και από τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Καλό μήνα Εύη μου.