(Από το φυλλάδιο "Μνήμες αντικειμένων", που εξέδωσε το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία του εορτασμού "Διεθνής Ημέρα Μουσείων-Μουσεία & Μνήμη¨, 15-22.05.2011)Μετά την Αλβανία και την επάνοδο του ταλαιπωρημένου πατέρα, γερμανική κατοχή. Πείνα και εξαθλίωση.
Επιβιώσαμε από τύχη. Αχτίδα φωτός η πρόσκληση που δέχθηκε ο πατέρας, μετά την απελευθέρωση, από τον θείο μου Χρήστο, αδελφό της μητέρας μου, να μεταναστεύσει στo Martinsburg, West Virginia, USA, για να αναλάβει ως έμπειρος μάγειρος το μεγάλο ιδιόκτητο εστιατόριο που ο θείος διατηρούσε εκεί.
Μάλιστα, επειδή δεν είχε αγόρι ο θείος αλλά μόνο μία κόρη, ζήτησε να υιοθετήσει τον αδελφό μου, ο οποίος έφερε και το όνομα του πατέρα του Νικόλα (παππού μου). Έβγαλαν λοιπόν αυτό το διαβατήριο, τους δόθηκε στις 28.01.1947 το Registration Number και απόμενε να δοθεί στον πατέρα το περιβόητο Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων για να μεταναστεύσει. Πηγαίνει στην Εθνική Ασφάλεια αλλά δέχεται άρνηση «Εσύ ένας κομμουνιστής θα πάς στις Ηνωμένες Πολιτείες; Αποκλείεται». Ο πατέρας μου αντέδρασε λέγοντας ότι ήταν δημοκράτης, πολέμησε στην Αλβανία για την πατρίδα, αλλά ποτέ δεν ήταν κομμουνιστής. «Το ότι δεν ψήφισες στις εκλογές του 1946 αποδεικνύει ότι είσαι κομμουνιστής. Θα σου βρω όμως μια λύση, αν αποκηρύξεις δημόσια τον κομμουνισμό, δημοσιεύοντας την αποκήρυξη σε μια εθνικόφρονα εφημερίδα, θα σου δώσουμε το πιστοποιητικό», ήταν η απάντηση.
Με το δημοσίευμα στο χέρι ξαναπηγαίνει στην Ασφάλεια, βέβαιος ότι θα πάρει το πιστοποιητικό। «Θα πρέπει να κάνει το ίδιο και η γυναίκα σου Ευδοξία. «Η γυναίκα μου που όλη μέρα είναι στις εκκλησίες, αν είναι δυνατόν να τη θεωρείτε κομμουνίστρια». «Να κάνει γιατί αλλιώς δεν παίρνεις τίποτε». Ξανά, με το νέο δημοσίευμα στο χέρι στην Ασφάλεια. «Αποκλείεται να πάρεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Προέκυψαν νέα στοιχεία, φυγάδευσες στο βουνό τρεις, βοήθησες οικονομικά το ΚΚΕ και πολλά άλλα».
«Μα τι λέτε, το σπίτι μας είναι κολλητά με την ασφάλεια (τότε στεγάζονταν ασφάλεια δίπλα μας σε ένα νεοκλασικό στη γωνία Λεωφόρου Στρατού & Κυβερνίδου) αν είναι δυνατόν να έκαμνα κάτι τέτοιο κάτω από τη μύτη σας, έχω γυναίκα και τρία παιδιά (η μικρή μου αδελφή δεν είχε γεννηθεί ακόμη) που πεινάνε κι εγώ θα έδινα συνδρομή σε κόμμα;»
Τελικά πιστοποιητικό γιοκ, μείναμε εδώ, αγωνίζονταν μέρα νύχτα πατέρας να μας συντηρήσει και άφησε για πάντα τον σκληρό αυτόν κόσμο το 1962 νεότατος σε ηλικία 52 ετών.
Μάλιστα, επειδή δεν είχε αγόρι ο θείος αλλά μόνο μία κόρη, ζήτησε να υιοθετήσει τον αδελφό μου, ο οποίος έφερε και το όνομα του πατέρα του Νικόλα (παππού μου). Έβγαλαν λοιπόν αυτό το διαβατήριο, τους δόθηκε στις 28.01.1947 το Registration Number και απόμενε να δοθεί στον πατέρα το περιβόητο Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων για να μεταναστεύσει. Πηγαίνει στην Εθνική Ασφάλεια αλλά δέχεται άρνηση «Εσύ ένας κομμουνιστής θα πάς στις Ηνωμένες Πολιτείες; Αποκλείεται». Ο πατέρας μου αντέδρασε λέγοντας ότι ήταν δημοκράτης, πολέμησε στην Αλβανία για την πατρίδα, αλλά ποτέ δεν ήταν κομμουνιστής. «Το ότι δεν ψήφισες στις εκλογές του 1946 αποδεικνύει ότι είσαι κομμουνιστής. Θα σου βρω όμως μια λύση, αν αποκηρύξεις δημόσια τον κομμουνισμό, δημοσιεύοντας την αποκήρυξη σε μια εθνικόφρονα εφημερίδα, θα σου δώσουμε το πιστοποιητικό», ήταν η απάντηση.
Με το δημοσίευμα στο χέρι ξαναπηγαίνει στην Ασφάλεια, βέβαιος ότι θα πάρει το πιστοποιητικό। «Θα πρέπει να κάνει το ίδιο και η γυναίκα σου Ευδοξία. «Η γυναίκα μου που όλη μέρα είναι στις εκκλησίες, αν είναι δυνατόν να τη θεωρείτε κομμουνίστρια». «Να κάνει γιατί αλλιώς δεν παίρνεις τίποτε». Ξανά, με το νέο δημοσίευμα στο χέρι στην Ασφάλεια. «Αποκλείεται να πάρεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Προέκυψαν νέα στοιχεία, φυγάδευσες στο βουνό τρεις, βοήθησες οικονομικά το ΚΚΕ και πολλά άλλα».
«Μα τι λέτε, το σπίτι μας είναι κολλητά με την ασφάλεια (τότε στεγάζονταν ασφάλεια δίπλα μας σε ένα νεοκλασικό στη γωνία Λεωφόρου Στρατού & Κυβερνίδου) αν είναι δυνατόν να έκαμνα κάτι τέτοιο κάτω από τη μύτη σας, έχω γυναίκα και τρία παιδιά (η μικρή μου αδελφή δεν είχε γεννηθεί ακόμη) που πεινάνε κι εγώ θα έδινα συνδρομή σε κόμμα;»
Τελικά πιστοποιητικό γιοκ, μείναμε εδώ, αγωνίζονταν μέρα νύχτα πατέρας να μας συντηρήσει και άφησε για πάντα τον σκληρό αυτόν κόσμο το 1962 νεότατος σε ηλικία 52 ετών.
