Μικρή ιστορία της φωτογραφίας
Χειμώνας 1956 (θαρρώ Νοέμβρης). Τα γεγονότα στην Κύπρο σε έξαρση (ΕΟΚΑ).
Πρωινό στο chapel του Anatolia. Ο Πρόεδρος κ. Compton αναγγέλλει: “We will sing hymn number 34”. Προσυνεννοημένοι όλοι αρχίζουμε να ψέλνουμε «Τη Υπερμάχω» μέσα σε συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Ο καθηγητής της μουσικής (θαρρώ λεγόταν Daniels) παρατάει το πιάνο και σηκώνεται όρθιος. Όλοι μαζί μετά, με την ελληνική σημαία μπροστά που κρατούσαν τέσσερις της έκτης τάξης, κατεβαίνουμε και κατευθυνόμαστε στην εξωτερική πύλη του σχολείου για να φύγουμε προς την πόλη. Άκαρπη η παραίνεση του κ. Compton, που ανεβασμένος στο σκαλί ενός αυτοκινήτου προσπαθεί να μας αποτρέψει, λέγοντας ότι συμφωνεί με την αγανάκτησή μας αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε το μάθημα στο σχολείο. Αργότερα είπε ότι η ανυπακοή μας αυτή μείωσε κάπως την στεναχώρια του που θα αποχωρούσε σε λίγο οριστικά από το Anatolia και την Ελλάδα. (Πρέπει να αναφερθεί ότι ο κ. Compton ήταν σαν ιεραπόστολος, αγαπούσε την Ελλάδα και κατά την προεδρία του στο Anatolia την μόνη αντιπαροχή που είχε ήταν κατοικία και τροφή, χωρίς άλλη απολαβή).
Κατηφορίσαμε με τα πόδια όλο τον τρία χιλιόμετρα δρόμο μέχρι τη Χαριλάου, μέσα σε δριμύ κρύο και, ακολουθώντας την οδό Παπαναστασίου (από όπου και η φωτογραφία) ανταμώσαμε με τα άλλα σχολεία της πόλης που είχαν ξεσηκωθεί για τον ίδιο λόγο.
Από τότε που έγινε η πιο πάνω διαδήλωση, καθώς και άλλες που ακολούθησαν, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, με αρνητικά αποτελέσματα τόσο για το όμορφο νησί, όσο και για την Ελλάδα γενικά.
18 σχόλια:
Λοιπόν Τζούλια, αν εντοπίσεις τον Τόλη και τον Ντίνο σε αυτή τη φωτογραφία, θα σε παραδεχθώ για άλλη μία φορά.
ΥΓ: Σε άλλες φωτογραφίες εκδηλώσεων που έχω αναρτήσει ο Τόλης λάμπει με την απουσία του. Δεν θα μπορούσε όμως να λείπει από μία επαναστατική.
Καλό βράδυ.
Ντίνο η αναφορά σου σ' αυτές τις διαδηλώσεις για τη Κύπρο του 1955 για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία και συγκίνηση. Εγώ έκανα τη πρώτη μου διαδήλωση εναντίον των εγγλέζων στα τέλη του 1959, μαθητής της Β δημοτκού κρατώντας την Ελληνική σημαία. Τόπος η τουρκοκρατούμενη σήμερα Μόρφου. 50 χρόνια μετά μια άλλη κατοχή.
Σ΄ευχαριστώ για την αναφορά και το τραγούδι.
Σου έφερα παλιές μνήμες Ανδρέα...
Τραγικό, όπως λέει και το τραγούδι, μια πατρίδα να είναι χωρισμένη στα δύο. Αν και δεν αισιοδοξώ, έχω μια μικρή ελπίδα στο βάθος ότι κάποτε θα πέσει και αυτό το τείχος, εφόσον πραγματικά το θέλουν και οι δύο πλευρές, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.
Καλό βράδυ.
χρόνια έντιμων αγώνων και ουσιαστικών διεκδικήσεων...
και χωρίς κουκούλες, Ντίνο
η κουκούλα έχει να κάνει με τους δοσίλογους και τους χαφιέδες...
δεν είναι αγωνιστές όσοι φορούν κουκούλα...
(πάντως εγώ δεν μπορώ να σας αναγνωρίσω...)
καλημέρα
Έτσι είναι Νίκο, και βέβαια οι επαναστάτες δεν σκοτώνουν τυφλά, αλλά σκοτώνονται οι ίδιοι.
Θα βοηθήσω για να μας αναγνωρίσετε:
Εγώ είμαι κάπου στο κέντρο, διοπτροφόρος πάντα, και ο Τόλης δεξιά (η Θέση αυτή είναι τυχαία για τον Τόλη, γιατί πάντα βρίσκεται αριστερά. Χα, χα, χα του την έφερε το κύμα της διαδήλωσης και ο φωτογράφος).
Αν παρά τη βοήθεια δεν μας εντοπίσετε, θα επανέλθω συγκεκριμένα.
Καλημέρα.
έχω την εντύπωση ότι σας βρήκα...
σου στέλνω με e-mail τη φωτο
με σημάδι πάνω στα πρόσωπά σας
και αναμένω την απάντησή σου...
λοιπόν αν και άργησα να δω το κουίζ... νομίζω πως σας εντόπισα....
ανεβάζω τη φωτογραφία με βελάκια να μου πεις αν σας βρήκα...
καταπληκτική φωτογραφία!!!
Τι ωραίοι αγώνες...χωρίς κουκούλα!
Περιμένω την απάντηση...
Φιλιά!
Τζούλια και Νίκο τον Τόλη σωστά τον εντοπίσατε, μπράβο. Εμένα όχι. Σε αυτόν που βάλατε το βελάκι είναι ένας συμμαθητής μας, πολιτικός μηχανικός, που μας άφησε πριν λίγα χρόνια. Μα έδωσα βοήθεια στον Νίκο πιο πάνω για μένα, ότι είμαι διοπτροφόρος και φαίνομαι πολύ καλά. Άντε μια προσπάθεια ακόμη, δεν άλλαξα και τόσο (χα,χα,χα).
Κατά 50% το βρήκαν Τζούλια και Νίκος, παρά την βοήθεια που τους έδωσα. Περιμένουμε Ουρανία τη δεύτερη προσπάθειά τους. Ως τότε, καλό απόγευμα.
Για το άγριο ξύλο που έφαγα από τρεις χωροφύλακες με τα γκλομπ λίγο αργότερα στο κέντρο της πόλης δεν υπάρχει βέβαια φωτογραφία. Με είχαν στριμώξει σε μια γωνία και βαρούσαν αλύπητα. Ευτυχώς όχι στο κεφάλι. Μέχρι που βγήκε μια γυναίκα στο παράθυρο και φώναξε «τι το βαράτε το παιδί, βρε σεις, δεν ντρέπεστε;» Οι ώμοι μου και η πλάτη μου με πονούσαν μετά μια βδομάδα.
Σε μια άλλη διαδήλωση πάλι για την Κύπρο, έκαναν έφοδο οι χωροφύλακες στην Τσιμισκή και το πλήθος τράπηκε σε φυγή. Εγώ σκόνταψα και έπεσα κάτω. Περνούσαν δεκάδες από πάνω μου και με πατούσαν και πίστεψα ότι θα πεθάνω. Κάποιος όμως μου έδωσε ένα χέρι και σηκώθηκα.
Είδες, Ντίνο, τι μου θύμισες τώρα;
Χωρίς κουκούλα βέβαια Τόλη!
(Μή μαρτυράς που είμαι εγώ στη φωτογραφία, να δούμε τι θα κάνουν η Τζούλια κι ο Νίκος με τη βοήθεια που τους έδωσα).
Ντίνο, νομίζω σε βρήκαμε;;;
Νίκο μου καλή η προσπάθεια, όπως είδα στο e-mail που μου έστειλες, έπεσες κοντά αλλά δεν είμαι εγώ. Σου έδωσα με το e-mail κι άλλη βοήθεια και πιστεύω ότι θα με εντοπίσεις.
Καλό βράδυ (δεν λέω καληνύχτα γιατί το μυστήριο πρέπει να λυθεί πριν κοιμηθούμε).
λοιπόν ακόμα κι αν δεν με πιστέψει κανείς εγώ θα το πω! σε είχα βρει από την αρχή και χωρίς καμιά βοήθεια, αλλά ο Νίκος με "παραπλάνησε". Ωστόσο ο νεαρός επαναστάτης με τα γυαλιά στο κέντρο της φωτογραφίας με υψωμένο το δεξί του χέρι είναι ο Ντίνος...
O νεαρός δίπλα στον Τόλη μας ποιός είναι;
Τελικά γιατί μας αφήνεις σε αγωνία...επαναστατημένε μου Ντίνο;
Σου έχω πει, Ντίνο ότι έχεις το
όνομα του μεγάλου αδελφού μου;
Καλή η προσπάθεια Νίκο, αλλα μπράβο στη Τζούλια. Έχω όμως υψωμένα και τα δύο χέρια μου Τζούλια, γιατί κρατώ ψηλά την τσάντα μου, που πάνω της έχω γράψει, με πλαγιαστή την άσπρη κιμωλία, το γράμμα "Ε" ("Ε"-νωση). Την είχα κρατήσει για ενθύμιο.
Ίσως ακόμη να υπάρχει στα νησιά των χαμένων και ξεχασμένων θησαυρών, εννοώ τα δυο πατάρια του σπιτιού μας.
Τώρα μπορούμε να πούμε μία μεγάλη ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.
Αυτός δίπλα στον Τόλη είναι δυο τρία χρόνια πιο μικρός από μας.
Σε πειράζει Ουρανία να έχεις και έναν ακόμη μεγαλύτερο αδελφό με το ίδιο όνομα; Aν εκείνον το φωνάζετε Ντίνο, εμένα μπορείς εσύ προσωπικά να με βαφτίσεις (κατά Τόλη) Κωνσταντίνο, για να μην μπερδεύσαι.
Καληνύχτα Ουρανία.
Δημοσίευση σχολίου