...με τη μητέρα, τη μικρή αδελφή μου Χριστίνα και την χαριτωμένη σκυλίτσα μας Λευκούλα. Η μητέρα πήρε τον δρόμο για τους ουρανούς πριν πολλά χρόνια. Η αδελφή μου πήρε με άριστα τα πτυχία της Φιλολογίας, Θεολογίας, μεταπτυχιακό στο Παρίσι και μονάζει εδώ και πολλά χρόνια στο Ιερό Ησυχαστήριο Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου και ο τάφος του Γέροντος Παϊσίου, με το όνομα Ευφροσύνη. Την Λευκούλα μας την έκλεψαν το 1972 όταν το σπιτάκι μας δίνονταν αντιπαροχή.
3 σχόλια:
Τι όμορφη, ήρεμη εικόνα! Αφού μεγάλωσες σ' ένα τόσο όμορφο σπιτάκι καταλαβαίνω από πού αντλείς όλη αυτή τη γαλήνη που αποπνέουν οι πίνακές σου. Μάλλον έμοιαζες στη μαμά σου; Σ' ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας τόσο προσωπικές σου αναμνήσεις. Φιλιά.
Nτίνο μου,τι γλυκιά εικόνα!
Η πανέμορφη αυλή που αγκάλιαζε οικογενειακές όμορφες στιγμές,δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχούλα μας!
Αξέχαστα και ήρεμα χρόνια, Μαρία και Όλγα μου, παρά την ανέχεια. Ξέρετε πόσο αναπολώ το παλιό μας σπιτάκι, την αυλή με λουλούδια και ζαρζαβατικά, με ζωάκια: σκυλάκια, γατούλες, κοτούλες, περιστέρια!!!
Μόνη μου παρηγοριά ότι κάθομαι στον ίδιο χώρο και πολλές φορές καθώς τριγυρνώ μέσα στο διαμέρισμα λέω, εδώ ήταν η κουζινούλα, εκεί τα δωμάτια και μπροστά η αυλή. Θετικό ότι η θέα απέναντι δεν έχει αλλάξει, μόνο που ο λάκκος έγινε δρόμος και η φασαρία του φτάνει μέχρι τον πέμπτο όροφο.
Καλό σας βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου