Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Μεθεόρτια



Κατά οικογενειακό έθιμο, παρακολουθήσαμε και φέτος την ακολουθία αποκαθήλωσης στο λιτό εκκλησάκι του Όσιου Δαβίδ (Μονή Λατόμου) στην Πάνω Πόλη, πνιγμένο σε πράσινο και λουλούδια κάθε λογής. Δίπλα στην ελληνική σημαία, που κυματίζει μεσίστια, οι δυο καμπανούλες δεν χτυπούν ηλεκτρονικά, όπως σε άλλες εκκλησιές, αλλά μικρά παιδάκια τραβούν τα σχοινάκια και δίνουν τον πένθιμο τόνο και χρώμα με τον δικό τους τρόπο.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Κτίστηκε πάνω σε ρωμαϊκό κτίσμα στα τέλη 5ου - αρχές 6ου αιώνα ως καθολικό της μονής Λατόμου. Το 1430 με την άλωση της Θεσσαλονίκης μετατράπηκε σε τζαμί, ενώ το ψηφιδωτό είχε καλυφθεί με ασβεστοκονίαμα. Το 1921 αποδόθηκε στη χριστιανική λατρεία και τότε ανακαλύφθηκε το ψηφιδωτό. Το μνημείο σήμερα λειτουργεί ως ναός.

Αρχικά τετράγωνο κτίσμα με κόγχη στα ανατολικά και είσοδο στα δυτικά. Μικρά τετράγωνα διαμερίσματα στις τέσσερις γωνίες του κτιρίου έδιναν στην κάτοψη του κυρίως ναού σχήμα ισοσκελούς σταυρού. Σήμερα λείπει όλο το δυτικό τμήμα του ναού και η είσοδος είναι στη νότια πλευρά. Από τη ζωγραφική του διακόσμηση σώζεται το περίφημο ψηφιδωτό της κόγχης, 5ου - 6ου αιώνα και τοιχογραφίες του 12ου αιώνα.

Στα 1929 έγιναν ανασκαφικές έρευνες στο εσωτερικό του ναού. Κατά καιρούς έγιναν διάφορες στερεωτικές και εξυγιαντικές επεμβάσεις. Το 1980 έγινε στερέωση του δυτικού τοίχου. Το 1991 ανακατασκευή - αποκατάσταση του προστώου στη νότια πλευρά.

4 σχόλια:

MYSTELIOS είπε...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!η ανάρτηση σου φίλε Ντίνο με γυρνά πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια το 1984 όταν τότε σε μια επίσκεψη μου στην Θεσσαλονίκη είχα την τύχη να επισκεφτώ το όμορφο εκκλησάκι στην Άνω Πόλη , κάπου πρέπει να έχω και μια φωτογραφία του που θα ψάξω να την βρώ.

Dinos-Art είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Art-Traveller.
Χαίρομαι που η ανάρτησή μου σου έφερε παλιές ευχάριστες μνήμες.
Την Πάνω Πόλη την αγαπώ πολύ, την επισκέπτομαι πολύ συχνά και ιδιαίτερα τις μέρες του Πάσχα, γιατί κρατάει ακόμα το παλιό χρώμα της γιορτής.
Καλή εβδομάδα.

Alexandra Bakonika είπε...

Γειά σου Ντίνο και χρόνια πολλά.Το εκκλησάκι του Όσιου Δαβίδ το είχα επισκεφθεί πριν από πολλά χρόνια και παραμένει αξέχαστο στη μνήμη μου.Ο μικρός του όγκος είναι εξαιρετικά κατανυκτικός και όμρφος. Πιο πολύ όμως ομορφαίνει από τις τοιχογραφίες που δεν είναι αυστηρά Βυζαντινές, έχουν με τους υπέροχους χρωματισμούς αλλά και με τις μορφές που εικονόζονται έναν λεπταίσθητο, ένα φευγαλέο αισθησιασμό που σου γλυκαίνει την καρδιά.Αυτή η αίσθηση μού έχει μείνει, αν κάνω κάποιο λάθος ανάμεσα στο ψηφιδωτό και τις τοιχογραφίες διόρθωσέ με.Με την καλησπέρα μου.

Dinos-Art είπε...

Γειά σου Αλεχάνδρα, χρόνια πολλά και σε σένα. Είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες. Δεν πηγαίνω σε εκκλησιές γιατί, όπως τις έχουν εξελίξει, δεν μου δημιουργείται η αίσθηση ότι μπαίνω σε ένα θρησκευτικό ψυχής χώρο.
Όποτε όμως πάω στον Όσιο Δαβίδ με κυκλώνει κατάνυξη. Και βέβαια βλέπω και θαυμάζω ξανά και ξανά τις υπέροχες τοιχογραφίες που, πολύ σωστά λες, δεν είναι αυστηρά βυζαντινές και σου γλυκαίνουν την καρδιά. Αλλά και ο εξωτερικός χώρος με γοητεύει. Πράσινο και λουλούδια παντού, καμπανούλες που δεν χτυπούν ηλεκτρονικά, μια ταπεινή σημαία να κυματίζει και βέβαια η θέα προς την Κάτω Πόλη.
Καλό σου απόγευμα.