Ντίνο μου κάνει εντύπωση πως ακόμα και τις συνηθισμένες διαφημίσεις καταφέρνεις και τις μετατρέπεις σε έργα τέχνης. Πολύ όμορφα κι αυτά με τα φύλλα. Αν περάσεις από το blog μου σου έχω μια έκπληξη. Φιλιά.
Ο καταιγισμός συνεχίζεται. Όπως και τα χειροκροτήματα (και για τα κοριτσάκια που επέλεξες). Τα χειροκροτήματα βέβαια δεν σε προλαβαίνουν, χαλκέντερε. Τα υπόλοιπα νοερά.
Σήμερα πέρασε από το σπίτι η Ρούλα, τότε Βερβελίδου, μια τάξη μικρότερη από μας, που ζει από το 1960 στο Λονδίνο. Τη θυμάσαι; Θυμηθήκαμε πολλά.
Μαρία μου, το έχω χιλιοπεί, τα πάντα μπορούν να γίνουν τέχνη. Εσύ τουλάχιστον το ξέρεις πολύ καλά και το πραγματοποιείς. Φυσικά πέρασα από το blog σου, χάρηκα τις γατοδημιουργίες σου. Σ'ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση. Φιλιά βραδυνά.
Τόλη μου, το χειροκρότημα κρατάει μέχρι τέλους τον ηθοποιό στη σκηνή. Φυσικά και θυμάμαι τη Ρούλα Βερβελίδου. Δεν ήταν παντρεμένη με το παλιό μπασκετμπωλίστα της ΧΑΝΘ Τσιγαρίδα και κάποτε προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Συλλόγου αποφοίτων Ανατόλια; Καλό βράδυ.
Ντίνο όταν έκανες το έργο Νr 18 πρέπει να είχες τα κέφια σου! Τυχερές οι γάτες που το πλαισιώνουν! Α προπό,αυτή είναι η χαμένη ξαδέλφη της Jayne Mansfield; Φιλάκια!
Χριστίνα μου, όταν ζωγραφίζω έχω κέφια ή, καλύτερα, ζωγραφίζω για να έχω κέφια. Δεν είναι γάτες, γάτοι είναι, δεν το κατάλαβες; Πως σου διέφυγε!!! Ναι, το εμπρός της θα έλεγα ότι την θυμίζει, αλλά εκεινής ήταν πολύ πιο πληθωρικά, ενώ αυτηνής αισθησιακά όσο πρέπει. Φιλιά πολλά για καλό μήνα.
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
11 σχόλια:
Ντίνο μου κάνει εντύπωση πως ακόμα και τις συνηθισμένες διαφημίσεις καταφέρνεις και τις μετατρέπεις σε έργα τέχνης. Πολύ όμορφα κι αυτά με τα φύλλα. Αν περάσεις από το blog μου σου έχω μια έκπληξη. Φιλιά.
Ο καταιγισμός συνεχίζεται. Όπως και τα χειροκροτήματα (και για τα κοριτσάκια που επέλεξες). Τα χειροκροτήματα βέβαια δεν σε προλαβαίνουν, χαλκέντερε. Τα υπόλοιπα νοερά.
Σήμερα πέρασε από το σπίτι η Ρούλα, τότε Βερβελίδου, μια τάξη μικρότερη από μας, που ζει από το 1960 στο Λονδίνο. Τη θυμάσαι; Θυμηθήκαμε πολλά.
Μαρία μου, το έχω χιλιοπεί, τα πάντα μπορούν να γίνουν τέχνη. Εσύ τουλάχιστον το ξέρεις πολύ καλά και το πραγματοποιείς. Φυσικά πέρασα από το blog σου, χάρηκα τις γατοδημιουργίες σου. Σ'ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση. Φιλιά βραδυνά.
Τόλη μου, το χειροκρότημα κρατάει μέχρι τέλους τον ηθοποιό στη σκηνή. Φυσικά και θυμάμαι τη Ρούλα Βερβελίδου. Δεν ήταν παντρεμένη με το παλιό μπασκετμπωλίστα της ΧΑΝΘ Τσιγαρίδα και κάποτε προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Συλλόγου αποφοίτων Ανατόλια; Καλό βράδυ.
εντυπωσιακός όπως παντα... καλημέρα!
Ευχαριστώ Lampro. Καλό μεσημέρι.
Ντίνο όταν έκανες το έργο Νr 18 πρέπει να είχες τα κέφια σου!
Τυχερές οι γάτες που το πλαισιώνουν!
Α προπό,αυτή είναι η χαμένη ξαδέλφη της Jayne Mansfield;
Φιλάκια!
Χριστίνα μου, όταν ζωγραφίζω έχω κέφια ή, καλύτερα, ζωγραφίζω για να έχω κέφια. Δεν είναι γάτες, γάτοι είναι, δεν το κατάλαβες; Πως σου διέφυγε!!!
Ναι, το εμπρός της θα έλεγα ότι την θυμίζει, αλλά εκεινής ήταν πολύ πιο πληθωρικά, ενώ αυτηνής αισθησιακά όσο πρέπει. Φιλιά πολλά για καλό μήνα.
Υπέροχη ή μάλλον, μοναδική η δουλειά σου! Ειδικά με τα αποξηραμένα φύλλα!
Χαίρομαι ιδιαίτερα, Gina μου, που σου άρεσαν. Καλό βράδυ.
Όχι, Ντίνο μου, άλλη Ρούλα ήταν εκείνη, νομίζω Δημητριάδου, ξανθιά με αλογοουρά τότε. Δες στο Annual to 1957 την 5η τάξη για να βεβαιωθείς.
Δημοσίευση σχολίου