Απόλαυση οφθαλμών η κάθε σου ανάρτηση φίλε Ντίνο. Πολύ όμορφα όλα τα έργα γεμάτα νοσταλγία και ρομαντισμό μιας εποχής που δυστυχώς ολοένα χάνεται !!! Καλή συνέχεια !!!
Χρόνια πολλά Ντίνο μου. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Τα έργα σου όπως πάντα το ένα καλύτερο από το άλλο. Μια πανδαισία χρωμάτων αρμονικά δεμένω μεταξύ τους.
Νάμαι και εγώ πάλι εδώ,σε έναν χώρο πλυμμυρισμένο από τοπία υπαίθρου και αστικού χώρου ειδομένα με τον χαρακτηριστικό δικό σου τρόπο που πλέον τον γνωρίζω και θα τον ξεχώριζα ανάμεσα από χιλιάδες έργα. Τελικά νομίζω ότι αυτό που κατάφερες είναι αυτό που είναι το πιο δύσκολο για έναν καλλιτέχνη,δηλαδή με την πρώτη ματιά να λέμε όλοι....αυτό είναι του Ντίνου και όχι της.....xristin.χα,χα,χα! Καλό βράδυ Ντίνο.
Χριστίνα μου, είναι πολύ σημαντικό ο καλλιτέχνης να μοιάζει με πολλούς αλλά να είναι ο εαυτός του, να έχει ταυτότητα. Πιστεύω ότι ασυνείδητα το έχω πετύχει αυτό, με όποια θεματολογία και αν καταπιάνομαι. Πολλά φιλιά.
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
4 σχόλια:
Απόλαυση οφθαλμών η κάθε σου ανάρτηση φίλε Ντίνο. Πολύ όμορφα όλα τα έργα γεμάτα νοσταλγία και ρομαντισμό μιας εποχής που δυστυχώς ολοένα χάνεται !!!
Καλή συνέχεια !!!
Χρόνια πολλά Ντίνο μου. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Τα έργα σου όπως πάντα το ένα καλύτερο από το άλλο. Μια πανδαισία χρωμάτων αρμονικά δεμένω μεταξύ τους.
Νάμαι και εγώ πάλι εδώ,σε έναν χώρο πλυμμυρισμένο από τοπία υπαίθρου και αστικού χώρου ειδομένα με τον χαρακτηριστικό δικό σου τρόπο που πλέον τον γνωρίζω και θα τον ξεχώριζα ανάμεσα από χιλιάδες έργα.
Τελικά νομίζω ότι αυτό που κατάφερες είναι αυτό που είναι το πιο δύσκολο για έναν καλλιτέχνη,δηλαδή με την πρώτη ματιά να λέμε όλοι....αυτό είναι του Ντίνου και όχι της.....xristin.χα,χα,χα!
Καλό βράδυ Ντίνο.
Χριστίνα μου, είναι πολύ σημαντικό ο καλλιτέχνης να μοιάζει με πολλούς αλλά να είναι ο εαυτός του, να έχει ταυτότητα. Πιστεύω ότι ασυνείδητα το έχω πετύχει αυτό, με όποια θεματολογία και αν καταπιάνομαι.
Πολλά φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου