Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα Τόλη. Πόνος γιατί; Ναι, για τον πατέρα που έφυγε 52 χρόνων (η μητέρα 85), αλλά μόνο αγάπη και για τους δύο καθώς τους θυμάμαι.
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
4 σχόλια:
Εσύ τιμάς τη μνήμη τους με ζωγραφιές κι εγώ με ποιήματα. Ο πόνος όμως παραμένει.
Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα Τόλη. Πόνος γιατί; Ναι, για τον πατέρα που έφυγε 52 χρόνων (η μητέρα 85), αλλά μόνο αγάπη και για τους δύο καθώς τους θυμάμαι.
Πολύ όμορφο έργο γεμάτο μνήμη και τιμή !!!
Καλημέρα Ντίνο και καλή συνέχεια !!!
Καλημέρα Στέλιο μου!
Δημοσίευση σχολίου