Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Μου τι "δίνουν" τα βαψίματα όμως, καθώς αδειάζεις τοίχους και συρτάρια, μπορεί να βρεις μικρούς ξεχασμένους θησαυρούς.




Η καμπανούλα που ήταν κρεμασμένη στην καγκελόπορτα της αυλής του παλιού μας σπιτιού

Το βιολάκι μου, που έπαιζα έξι χρονών

Ένα Ινδικό όργανο, που αγοράσαμε από ένα αραπάκι σε κάποια εκδρομή

Μικρογραφία πανό (το κανονικό μέγεθος ήταν 2.5Χ1.5μ. περίπου) από την έκθεση που έκανε το Ιστορικό Αρχείο Σταυρούπολης το 1991 στον Δήμο Σταυρούπολης (Κάθετα, στην πρώτη φωτογραφία η οικογένεια, πρόσφυγες από Τσανάκ Καλέ, του παππού μου Νικόλα Κουτρουμάνη το 1924 στη Θεσσαλονίκη. Στη μέση, η ζωγραφιά που έκανα με βάση το στήσιμο της φωτογραφίας)

4 σχόλια:

Mariela είπε...

Υπέροχοι είναι αυτοί οι μικροί θησαυροί!! ένα ικανό κίνητρο για να βάψει κανείς το σπίτι του.... (πρέπει να το κάνω κάποια στιγμή και νάξερες πόσο βαριέμαι τη διαδικασία....)

stavroula m είπε...

Αχ!! Στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κι εγώ..... αύριο ξεκινούν τα βαψίματα!!! Καλό κουράγιο και καλή επιτυχία και στους δυο μας Ντίνο!!! Καλή Κυριακή!!!!!!

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Η καμπανούλα και το βιολάκι σου. Δυο μελωδικοί μικροί θησαυροί σου Ντίνο μου !!!

Dinos-Art είπε...

Τάσο μου, με το βιολάκι λέγαμε και τα κάλαντα, μαζί με τον αδελφό μου και ένα ξαδελφάκι. Εισπράξεις: 200 δρχ. που τις μοιραζόμασταν. Ξέρεις τι ήταν να έχεις 200 δραχμές το 1945; Η καμπανούλα ήταν ένα μέρος του συναγερμού που μας προειδοποιούσε ποιος έμπαινε στην αυλή. Το άλλο ήταν ο σκυλάκος μας ο Μπόμπης που μόλις άκουγε την καμπανούλα άρχιζε άγριο γαύγισμα. Που να τολμήσει να μπει άνθρωπος. Καλή εβδομάδα.