Βλέπω ότι έχεις κοσμήσει πολλά εξώφυλλα βιβλίων, Ντίνο μου. Μια παράλληλη ιστορία κι αυτή.
Στο Ίλιον μια φορά είχα τολμήσει να μπω στα εφηβικά μου χρόνια, χωρίς συνέπειες ευτυχώς. Κυκλοφορούσαν τότε διάφορες ιστορίες για τα παραβαρδάρια σινεμά, Αττικόν, Πάνθεον, Ίλιον. Και στα άλλα δύο είχα πάει, βλέπεις η περιέργεια και το εφηβικό θράσος υπερέβαιναν τον φόβο. Το θερινό Αττικόν όμως ήταν περίπου οικογενειακό. Σε κείνο δεν είχε την ταμπέλα: «παρακαλούνται οι κ.κ. πελάτες να αφήνουν τα κασελάκια τους στην είσοδο».
Περασμένα μεγαλεία διηγόντας τα να κλαίς. Και οι θερινοί κινηματογράφοι και τα περίπτερα σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Δε ξέρω τι θα μας απομείνει πιά. οι γάτες πάντως και οι πεταλούδες, μου άρεσαν πάρα πολύ!!! Καλό απόγευμα Ντίνο. φιλί γλυκό
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
7 σχόλια:
Πολύ όμορφο έργο με μια νότα νοσταλγίας για τα παλιά σινεμά που σιγά σιγά χάθηκαν !!!
Καλό Σαββατοκύριακο φίλε Ντίνο και καλή συνέχεια !!!
Βλέπω ότι έχεις κοσμήσει πολλά εξώφυλλα βιβλίων, Ντίνο μου. Μια παράλληλη ιστορία κι αυτή.
Στο Ίλιον μια φορά είχα τολμήσει να μπω στα εφηβικά μου χρόνια, χωρίς συνέπειες ευτυχώς. Κυκλοφορούσαν τότε διάφορες ιστορίες για τα παραβαρδάρια σινεμά, Αττικόν, Πάνθεον, Ίλιον.
Και στα άλλα δύο είχα πάει, βλέπεις η περιέργεια και το εφηβικό θράσος υπερέβαιναν τον φόβο. Το θερινό Αττικόν όμως ήταν περίπου οικογενειακό. Σε κείνο δεν είχε την ταμπέλα: «παρακαλούνται οι κ.κ. πελάτες να αφήνουν τα κασελάκια τους στην είσοδο».
Στήν θέση του σήμερα Στέλιο μου ορθώνεται ένα άοσμο, άκομψο και θλιβερό γυάλινο κατασκεύασμα. Καλή Κυριακή!
Τόλη ξέχασες που στις πίσω θέσεις του Αττικόν ξηρόψηναν ρέγκες ανάβοντας εφημερίδες!
Περασμένα μεγαλεία διηγόντας τα να κλαίς. Και οι θερινοί κινηματογράφοι και τα περίπτερα σιγά-σιγά εξαφανίζονται.
Δε ξέρω τι θα μας απομείνει πιά.
οι γάτες πάντως και οι πεταλούδες, μου άρεσαν πάρα πολύ!!!
Καλό απόγευμα Ντίνο.
φιλί γλυκό
Εν πάση περιπτώσει, έστω και με θλίψη γι'αυτά που έφυγαν, εμείς συνεχίζουμε να αγαπάμε τη Θεσσαλονικούλα μας. Φιλιά πολλά!
Συμφωνώ μαζί σου.
φιλιά
Δημοσίευση σχολίου