Οικογενειακά κειμήλια από μια εποχή στέρησης, φόβου αλλά και ελπίδας. Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα σε μερικές δεκαετίες! Και το πιο φτωχό σπίτι τώρα έχει περισσότερα από το πιο πλούσιο τότε. Για να μην αναφέρω τις δημοκρατικές ελευθερίες. Άραγε το εκτιμά κανείς αυτό και ιδίως οι νέοι;
Βλέπω ότι έχεις δημιουργήσει ένα σπουδαίο αρχείο με φωτογραφίες και ντουκουμέντα, αλλά και με διηγήσεις και προσωπικά βιώματα. Κάτι ανάλογο είχα προσπαθήσει να κάνω κιεγώ με τη γιαγιά μου που γεννήθηκε το 1903 και πέθανε το 2002. Τα τελευταία της χρόνια την έβαζα να μου διηγείται την πολυτάραχη ζωή της και την ηχογραφούσα. Αργότερα , αυτά τα έγραψα και πλούτισα το κείμενο με παλιές φωτογραφίες. Κράτησα σχεδόν ατόφιο το λόγο της ο οποίος ήταν πολύ ποιητικός παρόλο που ήταν μια γυναίκα αγράμματη. Το πιο πολύτιμο κειμήλιο για μένα. Καλή σου νύχτα.
Είναι σημαντικό, ΙΖΑ, να κρατάει κανείς την ιστορία της οικογένειας, που τελικά είναι και η ιστορία του περίγυρου. Προσωπικά τα έχω όλα σκόρπια, άλλα σε ντοσιέ και άλλα στο μυαλό μου. Άλλα τα έζησα και άλλα μου τα διηγήθηκαν γιαγιάδες και γονείς. Πάντα ήθελα να τα συγκεντρώσω και να τα βάλω σε μιά σειρά. Η ευκαιρία μου δόθηκε με τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου. Προσπαθώ να το δρομολογήσω συμπτύσσοντας γεγονότα για να μην πλατειάσει. Άλλα αυτοβιογραφικά μου περιλαμβάνονται στο μικρό μου βιβλίο "Ο Λάκκος", που εξέδωσε το 2000 ο Ιανός και σε μικρά ανέκδοτα πεζά κείμενα, που μερικά θα αναρτώ σταδιακά. Η διαδρομή αυτή θα φθάσει μέχρι το σήμερα, έτσι σαν ένα βιογραφικό σημείωμα, και στη συνέχεια τή μερίδα του λέοντος στο ιστολόγιο θα το έχουν οι ζωγραφιές μου. Καλό ξημέρωμα!
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
3 σχόλια:
Οικογενειακά κειμήλια από μια εποχή στέρησης, φόβου αλλά και ελπίδας. Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα σε μερικές δεκαετίες! Και το πιο φτωχό σπίτι τώρα έχει περισσότερα από το πιο πλούσιο τότε. Για να μην αναφέρω τις δημοκρατικές ελευθερίες. Άραγε το εκτιμά κανείς αυτό και ιδίως οι νέοι;
Βλέπω ότι έχεις δημιουργήσει ένα σπουδαίο αρχείο με φωτογραφίες και ντουκουμέντα, αλλά και με διηγήσεις και προσωπικά βιώματα. Κάτι ανάλογο είχα προσπαθήσει να κάνω κιεγώ με τη γιαγιά μου που γεννήθηκε το 1903 και πέθανε το 2002. Τα τελευταία της χρόνια την έβαζα να μου διηγείται την πολυτάραχη ζωή της και την ηχογραφούσα. Αργότερα , αυτά τα έγραψα και πλούτισα το κείμενο με παλιές φωτογραφίες. Κράτησα σχεδόν ατόφιο το λόγο της ο οποίος ήταν πολύ ποιητικός παρόλο που ήταν μια γυναίκα αγράμματη. Το πιο πολύτιμο κειμήλιο για μένα. Καλή σου νύχτα.
Είναι σημαντικό, ΙΖΑ, να κρατάει κανείς την ιστορία της οικογένειας, που τελικά είναι και η ιστορία του περίγυρου.
Προσωπικά τα έχω όλα σκόρπια, άλλα σε ντοσιέ και άλλα στο μυαλό μου. Άλλα τα έζησα και άλλα μου τα διηγήθηκαν γιαγιάδες και γονείς.
Πάντα ήθελα να τα συγκεντρώσω και να τα βάλω σε μιά σειρά. Η ευκαιρία μου δόθηκε με τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου.
Προσπαθώ να το δρομολογήσω συμπτύσσοντας γεγονότα για να μην πλατειάσει.
Άλλα αυτοβιογραφικά μου περιλαμβάνονται στο μικρό μου βιβλίο "Ο Λάκκος", που εξέδωσε το 2000 ο Ιανός και σε μικρά ανέκδοτα πεζά κείμενα, που μερικά θα αναρτώ σταδιακά.
Η διαδρομή αυτή θα φθάσει μέχρι το σήμερα, έτσι σαν ένα βιογραφικό σημείωμα, και στη συνέχεια τή μερίδα του λέοντος στο ιστολόγιο θα το έχουν οι ζωγραφιές μου.
Καλό ξημέρωμα!
Δημοσίευση σχολίου