Τόλη, όποτε πηγαίνω στο Anatolia νοιώθω πάντα να με κυκλώνει μια περίεργη αύρα. Η αύρα συμμαθητών και καθηγητών παρόντων/απόντων, λες και δεν πέρασαν πενήντα και χρόνια!!!
Περιέχει 15 μικρά πεζά που, μέσα από τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, αυτή στην αρχή της Λεωφόρου Στρατού, ουσιαστικά διατρέχουν περί τις έξι δεκαετίες, από τη γερμανική κατοχή μέχρι το 1999, πραγματοποιώντας καθ' οδόν, σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου, διάφορες "διαδρομές και στάσεις".(Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2000)
Περιέχει 7 μικρά πεζά, που δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες την περίοδο 2002-2008.
Πρωτοτυπία, τα διηγήματα συνοδεύονται με ζωγραφιές, σχετικές με το θέμα, έργα του συγγραφέα.
(Τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε τον Ιανουάριο 2010 σε 150 αντίτυπα από την LK Digital Printing για λογαριασμό του συγγραφέα).
3 σχόλια:
Ωραιότατος πίνακας, Ντίνο. Μου αρέσουν τα χρώματά του. Πόσες φορές στάθηκα κάτω απ' αυτή την καμπάνα!
Καλά, τι πας να μας κάνεις τώρα; Δεν σου έχουν πει να μην ξυπνάς τα φαντάσματα; Αυτά που τρέφονται με το αίμα της καρδιάς μας.
Τόλη, όποτε πηγαίνω στο Anatolia νοιώθω πάντα να με κυκλώνει μια περίεργη αύρα. Η αύρα συμμαθητών και καθηγητών παρόντων/απόντων, λες και δεν πέρασαν πενήντα και χρόνια!!!
Κι εγώ ακριβώς το ίδιο, Ντίνο μου. Και μια αφόρητα οδυνηρή νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα. Συχνά δακρύζω.
Δημοσίευση σχολίου